زمانی
که من بچه بودم،مادرم علاقه داشت گهگاهی غذای ساده صبحانه را برای شب هم
آماده کند. یک شب را خوب یادم مانده که مادرم پس از گذراندن یک روز سخت و
طولانی در سر کار، شام ساده ای مانند صبحانه تهیه کرده بود. آن شب پس از
زمان زیادی، مادرم بشقاب شام را با تخم مرغ، سوسیس و بیسکویت های بسیار
سوخته، جلوی پدرم گذاشت. یادم می آید منتظر شدم ببینمآیا او
هم متوجه سوختگی بیسکویتها شده است!
در
آن وقت، همه ی کاری که پدرم انجام داد این بود که دستش را به طرف بیسکویت
دراز کرد، لبخندی به مادرم زد و از من پرسید که روزم در مدرسه چطور بود.
خاطرم نیست که آن شب چه جوابی به پدرم دادم، اما کاملاً یادم هست که او را
تماشا میکردم که داشت کره و ژله روی آن بیسکویتهای سوخته می مالید و لقمه
لقمه آنها را می خورد.
یادم هست آن شب وقتی از سر میز غذا بلند شدم،شنیدم مادرم بابت سوختگی بیسکویت ها از پدرم عذرخواهی می کرد و
هرگز جواب پدرم را فراموش نخواهم کرد که گفت: اوه عزیزم، من عاشق بیسکویتهای خیلی برشته هستم.
همان شب، کمی بعد که رفتم بابام را برای شب بخیر ببوسم، از او پرسیدم که آیا واقعاً دوست داشت که بیسکویتهاش سوخته باشد؟
او
مرا در آغوش کشید وگفت:مامان تو امروز روز سختی را در سرکار گذرانده و
خیلی خسته است. بعلاوه، بیسکویت کمی سوخته هرگز کسی را نمی کشد!
به سلامتی تمام پدرها! 
